خاطرات شهدا و ایثارگران

یک شب منزل یکی ازدوستان
باهم خوابیده بودیم. صبح اذان رو که دادند بیدار شدیم، نمازصبح رو خوندیم. سید مقید بود هر روز مقداری قرآن بخونه. قرآنش رو هم خوند و خوابیدیم. تازه گرم خواب بودیم که یک دفعه صدایی شنیدم! از خواب پریدم و دیدم سید دو دستی محکم به سرش میزنه. گفتم سید چته چیکار می کنی!؟
گفت بدبخت شدم نمازصبحمون قضا شد!! شرمنده حضرت زهرا (س) شدیم.
گفتم سیدجان ما که نمازمون روخوندیم تازه مگه یادت رفته، بعد از نماز قرآن هم خوندی!! تا من این حرف رو زدم آرامش به چشمانش برگشت.
گفتم حالا که خیالت راحت شد بگیر بخواب، بذار ماهم بخوابیم بعدها در جایی خواندم که مقام معظم رهبری فرمودند: این حدیث تنم را لرزاند که امام صادق (ع) فرمودند: اگر یک نماز صبح از کسی قضا شود؛ کل دنیا طلا شود ودر راه خدا بدهد جبران آن نماز قضا نخواهد شد. بعدها راز نگرانی سید ازقضا شدن نمازش رو فهمیدم. سید یک روز حرف خیلی عجیبی به من زد که هنوز هم باورش برای ما مشکله. به من گفت: ۱۵ ساله که نماز صبح من قضا نشده!! من تو ذهنم حساب کردم دیدم سید زمان شهادت۲۹ساله بود!! یعنی دقیقًا هیچ نماز صبح قضایی نداشت. بی اختیار یاد جمله حاج حسین یکتا افتادم: میگفت خیلیها میپرسند چکار کنیم شهید بشیم یا دست کم مقام شهدا رو داشته باشیم. حاج حسین فرمودند: شهدا اول مراقبت از دلهاشون کردند ومدافع قلب شدند، بعد مدافع حرم شدند…